வெடித்துக்கிளம்பும் அழுகையின் 
வேர்களைத்தேடுகிறேன் 
வேராக நீ சென்றதனால் என்றறிந்து
வெட்டும் எண்ணம் தவிர்த்து தவிக்கிறேன்

மௌவுனங்களின் மடியில் மண்டியிடுகிறேன்
மயக்கங்களின் பக்கங்களில் வார்தையாகிறேன் 
கலக்கமுறும் கவிதைகளில் பொருளாகிறேன்
வலிகளினால் கைதுசெய்யபடுகிறேன்

நமது காதல் சாம்ராஜ்யங்களில் 
மென்மையின் மேன்மையும் 
வன்மையின் வலிமையும்
ஊடாடிகிடக்கின்றன உயிர் உணர்வுகளாய்

மலர்களின் நடுவே தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்
வண்டாக நீ வருவாயென 
உன் வாசம் எதிர்னோக்குகிறேன் 
வாசம் செய்யமாட்டாயா என

என்னை தொலைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன் 
உன்னில் தேடும் விருப்பங்களுடனே 
உன்னில் எனை காண்பேனா 
மண்ணில் வீழ்வேனா என்றறியாமல்

விரிந்திருக்கும் என் இதழ்களில்
விதைத்திருக்கிறேன் புன்னகையை 
விருட்சமாக்குவதும் வீணாக்குவதும்
நீ பொழியும் முத்தமழையினால் தான்

மனவெளியில் யாரும் அறியா 
மாயக்கோட்டை கட்டுகிறேன் மன்னவனே உன்னை நம்பி 
உன் நினைவு மண்ணெடுத்து என் 
கண்ணீரால் குழைத்து காதல் மயிலிறகால்

பிரிதலுக்குகொடுக்கும்நேரத்த
என்னைப்புரிதலுக்குச்செலவிட
இதழ்பிரித்து என் இன்னுயிர் எடு 
இழந்த உயிரை மீண்டும் கொடு

Like · Comment · 

Share